Alfa
Macrochloa tenacissima
Poaceae Graminaceae
Noms en français : Alfa, Stipe tenace.
Descripcioun :L'alfa nous vèn d'Africo de l'uba (halfa en Aràbi) ounte trachis dins li relarg secarous. Es un gros gramenun que s'èi naturalisa en Prouvènço dins li tepiero seco e li garrigo, mai s'atrovo gaire. Se recounèis à si baso de fueio e à sa lengueto di proun peludo.
Usanço :Sèr à la fabricacioun de pasto à papié de qualita e peréu pèr faire de cordo, de banasto etc. Èi peréu dounado i chivau coume uno meno de civado. Se cultivo en Tunisìo e en Espagno.
Port : Erbo
Taio : 0,6 à 1,5 m
Fueio : costo paralèlo
Tipe bioulougico : Emicriptoufite
Cicle bioulougico : Planto renadivo
Gènre : Macrochloa
Famiho : Poaceae
Famiho classico : Graminaceae
Ordre : Poales
Coulour de la flour :
Verdo
Petalo : ges
Ø (o loungour) flour : 1 cm
Flourido : Printèms
Sòu : Ca
Autour basso e auto : 100 à 300 m
Aparado : Noun
Abriéu à mai
Liò : Tepiero seco
- Roucaio
- Garrigo
Estànci : Mesoumediterran
Couroulougi : Estenoumediterrano-Sud
Ref. sc. : Macrochloa tenacissima (L.) Kunth, 1829
(= Stipa tenacissima L., 1753 )
Soja
Glycine max
Fabaceae Leguminosae
Noms en français : Soja, Soja protéagineux.
Descripcioun :Lou soja èi pas gaire cultiva au nostre, pamens se pòu trouba d'aqui d'eila. Es uno planto de l'an, peludo que fai de pichòti flour vióuleto. Li dòuso soun gibouso e proun peludo.
Usanço :Sabèn que lou soja que nous vèn d'Asìo, èi cultiva subretout pèr si grano d'ounte se fai de "la" paure en graisso e riche en proutido, o peréu d'òli ; lou soubre èi douna i bèsti (tourtèu).
Port : Grando erbo
Taio : 0,4 à 1(1,5) m
Fueio : coumpausado
Tipe bioulougico : Teroufite
Cicle bioulougico : Planto de l'an
Gènre : Glycine
Famiho : Fabaceae
Famiho classico : Leguminosae
Coulour de la flour :
Vióuleto
Petalo : irreguliero
Ø (o loungour) flour : 4 à 6 mm
Flourido :
Estiéu
Sòu : Ca
Autour basso e auto :
Pancaro entresigna
Aparado : Noun
Remarco : Planto cultivado
Liò : Champ
Estànci : Subremediterran
Couroulougi : Óurigino asiatico
Ref. sc. : Glycine max (L.) Merr., 1917